Ақша бұлт жаспен жуып көздің нұрын,
Алатау жұбатады өз мұңлығын.
Алма төс, алтын зерлі бұл шаһардың,
Азабы ауырлаған.
Сездім бүгін.

Үйіріліп ерте соқты тағдыр күзі,
Алматы – Алатаудың жалғыз қызы.
Сол қыздың қыстығып бір өксігені,
Секілді жылап ұшқан қаздың жыры.

Адыра қап күймедегі мандатымыз,

Алынбай биде кегі, ханда ақымыз.

Жырымды тыңдамайды жылап айтқан,

Солқылдап жатыр үнсіз Алматы – қыз.

Шығыстан соққан дауыл қарға ұласып,

Қалды ма тағы дауға зарлы басың.

Мен емес!

Сені мұнда талақ еткен

Жыласа, зар еңіреп хан жыласын!

Қып-қызыл намысыңды ит ап қашып,

Құзғындар жетті тағы қипақтасып...

...Тізесін құшып жатқан Алматының,

Алатау қояды үнсіз сипап басын.